S. Marie Jean Pierre Piacentini
Teresina Piacentini urodziła się w Olmeneta (Cremona, Włochy) 22 listopada 1942 roku. Do Zgromadzenia Uczennic Boskiego Mistrza wstąpiła 1 stycznia 1964 roku w Albie (Turyn, Włochy). Po nowicjacie w Rzymie złożyła pierwszą profesję 24 marca 1966 roku. W 1971 roku, po kilku miesiącach pobytu w Rzymie w roli asystentki mistrzyni postulantu, posłuszeństwo zaprowadziło ją do Afryki, do Demokratycznej Republiki Konga, gdzie w Lubumbashi 25 marca 1972 roku, mając 30 lat, złożyła profesję wieczystą.
Była odpowiedzialna za nową wspólnotę, która stawiała pierwsze kroki. Początki Zgromadzenia Sióstr Uczennic Boskiego Mistrza oficjalnie sięgają 25 stycznia 1988 roku. Siostry przybyły tu na zaproszenie Jego Eminencji Kardynała Paula Zoungrana.
W tym czasie przełożoną generalną Zgromadzenia była Matka Tekla Molino, to właśnie ona wysłała na tę nową misję s. Marie Jean Pierre wraz s. Marie Casimir Mascarenhas, pochodzącą z Irlandii. Dwie siostry przybyły do Burkina Faso w sobotę 23 stycznia 1988 roku. Powitane już na lotnisku przez kardynała Zoungrana, siostry spędziły kilka dni we wspólnocie sióstr Kamilianek, po czym zamieszkały na terenie parafii Matki Bożej Różańcowej w Kolog-Naaba, gdzie pozostały do 1990 roku. Później dołączyła do nich s. Marie Hélène Compaore, pochodząca już z Burkina Faso.
Po kilku latach pobytu siostry, dzięki pośrednictwu wspomnianego kardynała, otrzymały kawałek ziemi w obrębie diecezjalnego centrum
duszpasterskiego przy parafii św. Jana Pawła II w St. Guillaume de Tanghin. Tam została wybudowana i zainaugurowana w październiku 1991 r. wspólnota Boskiego Mistrza z Oagadougu (Wagadugu), a jej przełożoną została właśnie s. Marie Jean Pierre.
O osobowości s. Jean Pierre możemy śmiało powiedzieć, że była kobietą modlitwy i wiary. We wszystkich okolicznościach Jezus Mistrz był jej punktem odniesienia i kryterium jej wyborów. Odnajdujemy w niej jednocześnie postać matki i osoby odpowiedzialnej, równoważącej czułość i stanowczość. Początki fundacji z pewnością nie były łatwe, ale s. Jean Pierre umiała wszystkiemu stawić czoła z mądrością i inteligencją.
Siostra Jean Pierre pokochała Afrykę, swoją ziemię misyjną, o czym świadczy kilka zdjęć, na których jest z afrykańskimi dziećmi. Interesowała się rodzinami sióstr i młodzieżą w formacji. Dla sióstr z Burkina Faso, s. Jean Pierre była prawdziwą misjonarką: poświęcenie pierwszych dni, przeżywane w całkowitej ofierze z siebie, wyróżniało ją jako kobietę pokorną, dającą nam wspaniały przykład w modlitwie i pracy.
Zatroskana o przyszłość Zgromadzenia w Burkina Faso, podobnie jak innych placówek w tym rejonie, przyjmowała młode kandydatki, aby mogły kontynuować studia i korzystać z formacji intelektualnej, duchowej i ludzkiej. Zachęcała młode kobiety do odkrywania swoich talentów, aby oddały je na służbę misji. Chciała, aby przyszłe siostry były dobrze uformowane, pełne entuzjazmu, spełnione, w komunii ze swoimi przełożonymi, aby mogły odpowiedzieć na zaproszenie naszego Założyciela, bł. Jakuba Alberionego, który wzywał do “formacji człowieka integralnego, to znaczy umysłu, woli i serca”.
Umiała zorganizować i ukierunkować energię na apostolat, zachęcając nas do pójścia naprzód z ufnością; s. M. Jean Pierre charakteryzowała się niezrównaną hojnością, zawsze gotowa dzielić się tym, co miała i wiedziała.
19 października 2000 r., kiedy dowiedziałyśmy się o odejściu s. M. Jean Pierre do Niebiańskiej Ojczyzny, ogarnął nas wielki smutek, a jednocześnie dziękowałyśmy Panu za to, że dał nam ją jako siostrę, matkę i misjonarkę. Jesteśmy wdzięczne za wszystkie wartości chrześcijańskie, które potrafiła nam przekazać, sprawiając, że wzrastałyśmy w oddaniu pracy, a przede wszystkim w miłości do Boskiego Mistrza. My, które dziś prowadzimy misję na ziemi afrykańskiej, czujemy obowiązek dalszego doceniania i przekazywania wspaniałego przykładu, jaki pozostawiła nam ta siostra, zasiewając życie, które zakiełkowało i teraz kwitnie w naszym Zgromadzeniu. Dzisiaj siostry Burkinabè są tymi ziarnami życia, które wspominają ją z wdzięcznością.
Odeszła do nieba przedwcześnie w kilka lat po opuszczeniu Burkina z powodów zdrowotnych. Należą się jej nasze wieczne podziękowania za to, że niestrudzenie dawała swoje świadectwo i znosiła swoje cierpienia dla głoszenia Ewangelii. Wierzymy, że teraz w radości swojego Mistrza modli się za nami!