S. M. Yolanda Bernahola
Yolanda była miła, energiczna, praktyczna. Prosta kobieta, sprawiedliwa, uczciwa, bez dwulicowości. Miała 27 lat, kiedy po raz pierwszy musiała wziąć na siebie odpowiedzialność bycia przełożoną wspólnoty. Ta odpowiedzialność zawsze jej towarzyszyła. Tej czy innej wspólnoty, domu formacyjnego czy okręgu… Bycie matką było jej misją, darem i krzyżem. Nie było to łatwe. Nikt jej do tego nie przygotował.
Maria Nilda (takie było jej imię chrzcielne), wstąpiła do Uczennic Boskiego Mistrza w wieku 16 lat. Było to 29 czerwca 1961 r. w Kordobie, w domu, w którym miała realizować swoją drogę formacyjną. Natychmiast zaprezentowała się jako obiecująca młoda kobieta, z którą wiązano duże nadzieje. Po odbyciu nowicjatu złożyła pierwszą profesję 25 marca 1965 r. w Kordobie. 1 maja 1971 r. złożyła śluby wieczyste w swojej rodzinnej parafii w Ambul (Kordoba). W swojej prośbie stwierdza, że nie zasługuje na tę łaskę: “składając moją nicość we Wszystkim, wiem, że On nie dopuści, że zabraknie mi Jego łaski”.
Siostra Yolanda pochodziła z religijnej rodziny z głęboko zakorzenionymi tradycjami. Pochodziła z kraju, który rozkwitł dzięki wpływowi wielkich świętych, takich jak ksiądz Brochero, Matka Catalina Rodríguez i inni. Pozostawili oni ogromne dziedzictwo w kościele i społeczeństwie, budując drogi, zapewniając miejsca pracy i zakładając szkoły, nadając ludziom godność, ułatwiając transport i komunikację, a przede wszystkim spotkanie z Bogiem poprzez ćwiczenia duchowe. Yolanda była wierna temu dziedzictwu.
Dla Yolandy świat był prosty, można powiedzieć: czarno-biały, jak ewangeliczne „tak, tak – nie, nie”. Nie istniały „szare” pojęcia. Z pasją słuchała, kochała i szerzyła Ewangelię. Ale aby towarzyszyć siostrom w formacji, musiała nauczyć się przekazywać wartości, dostosowywać się do różnych osobowości i warunków, być przewodnikiem na drodze do Jezusa. I to było jej wielkie zadanie, być jedno z Jezusem Mistrzem i Pasterzem, gdy prowadziła ludzi, budowała domy, otwierała drogi, przewodniczyła w misji. W czasie jej przejścia paschalnego siostry zaświadczyły: “Była uczennicą-matką we wspólnocie, bliską ludziom, życzliwą, przyjazną. Budująca zakonnica ze względu na jasny i zdecydowany wybór prymatu Boga w swoim życiu; ze względu na wartości, którym dawała świadectwo w codziennych gestach, w konkretnych rzeczach”.
Chociaż miała wiele zajęć, zawsze w jej sercu i w jej czasie było uprzywilejowane miejsce dla najbiedniejszych, dla tych, którzy szukali pomocy, jedzenia, ubrań, lekarstw; i dla najbardziej bezbronnych na obszarach wiejskich w pobliżu domu, który został podarowany Zgromadzeniu, w Colonia Hogar, wiosce w górach, około 80 km od wspólnoty Boskiego Mistrza w Kordobie.
Podczas gdy wiejski dom był remontowany i budowano kaplicę, s. Yolanda odwiedzała rodziny, organizowała zajęcia dla dzieci w wiejskiej szkole i ułatwiała udzielanie sakramentów poprzez sprowadzanie kapłanów (ponieważ parafia jest bardzo duża i trudna w utrzymaniu). Duszpasterstwo na tym obszarze było dziedzictwem, które nam pozostawiła i które siostry kontynuują dzisiaj wraz z grupą młodych ludzi i innych członków Rodziny Świętego Pawła.
W Argentynie wciąż za nią tęsknimy. Jej śmierć była niespodziewana, jej Pascha przyszła nagle. Po spotkaniu z grupą Współpracowników Rodziny Świętego Pawła przypadkowo upadła i złamała kolano i ramię. Następnie doznała nagłego zatoru płucnego, który doprowadził do jej śmierci. Jej ostatnie słowa, gdy opuszczała dom przewożona karetką, zdając sobie sprawę z powagi swojego stanu, brzmiały: “Pozdrawiam wszystkie siostry. Ofiaruję moje życie za nie wszystkie”. Przeczuwała nadejście Oblubieńca, który wkrótce miał ją zabrać ze sobą, a ona była gotowa, chętna, tak jak przez całe życie. Boski Mistrz powołał ją do życia wiecznego 19 września 2015 roku.
Siostra M. Yolanda pozostawia nam dar swojego wielkiego entuzjazmu, miłości do Jezusa, która czyniła ją zawsze aktywną, hojną, misjonarką, gotową poświęcić się każdemu zadaniu, nawet najprostszemu, aby służyć innym. Zarażała radością, która pochodziła z jej miłości do Eucharystii, do Słowa Bożego, do liturgii, do wspólnoty.