S. M. Laíde Inêz Sonda
Siostra M. Laíde Inêz Sonda jest uznaną i cenioną artystką. Wniosła ogromny wkład w apostolstwo liturgiczne zgromadzenia Sióstr Uczennic Boskiego Mistrza. Z wielkim zaangażowaniem działa na rzecz formacji i opracowywania projektów liturgicznych w dziedzinie architektury sakralnej, współpracując z Kościołem katolickim w Brazylii. 24 marca 2023 r. obchodziła 50-lecie życia zakonnego.
Oto jej świadectwo:
Wstąpiłem do Caxias do Sul w 1966 roku, kiedy Zgromadzenie w Brazylii miało niespełna dziesięć lat. Niedawno zakończyła się budowa domu, w którym miałyśmy zamieszkać: był drewniany, pomalowany na beżowo i zielono. Były to bardzo obiecujące czasy, ponieważ apostolstwo powołaniowe rozwijało się i dom był pełen młodych dziewcząt. Tamtego roku wstąpiło nas trzydzieści trzy, z których trzynaście poniżej 15-go roku życia. 
Na naszą codzienność składały się modlitwa i działanie. Miałyśmy codzienną Mszę Świętą, medytację, jutrznię i nieszpory oraz całodzienną adorację w dzień i w nocy.
Caxias do Sul jest górzystym regionem i jest tam bardzo zimno. Nie miałyśmy wystarczająco dużo ubrań, ale Matka Bartolomea Ali, doświadczona krawcowa, nauczyła nas kroju i szycia, zachęcając nas do sporządzenia sobie małych kurtek. Choć i tak większość z nas musiała robić wykończenia ręcznie, ponieważ miałyśmy tylko dwie maszyny do szycia.
W czasach naszych początków nie było stałego źródła dochodu, ponieważ ośrodek Apostolstwa Liturgicznego istniejący przy kurii diecezjalnej był mało znany i rzadko odwiedzany. Jeśli chodzi o żywność, musiałyśmy korzystać z życzliwości okolicznych rolników. Obchodziłyśmy okolicę w promieniu pięciu kilometrów, aby przynieść do domu zapasy na tydzień. Jedliśmy bulgur zamiast ryżu i mleko w proszku – żywność, którą Caritas rozdawała zgromadzeniom zakonnym i organizacjom non-profit.
Pomimo ograniczeń i niepewności, robiłyśmy, co w naszej mocy, aby na siebie zarobić. Jednym z najbardziej poszukiwanych artykułów były charakterystyczne w Brazylii wstążki na rękę noszone przez dzieci podczas uroczystości Pierwszej Komunii Świetej. Na takiej opasce trzeba było namalować symbol eucharystyczny. Matka Bartolomea zachęcała do twórczości, dając nam za przykład ówczesne siostry artystki z prowincji włoskiej: s. Claire, s. Cesarinę Giordani, s. Monique Angelikę i mówiła nam: „Spójrzcie na te siostry! My na razie nie mamy nic, ale w przyszłości będziemy miały pracownie artystyczne, będziemy wyrabiać ceramikę i wydawać czasopismo liturgiczne”. Zaszczepiła w naszych sercach pragnienie uczenia się, tworzenia, marzeń apostolskich. Oprócz farb miałyśmy tylko naszą kreatywność. Korzeniem marchewki maczanym w farbie malowaliśmy winogrona, a delikatne liście winorośli używałyśmy jako naturalnego szablonu. Z pewnością nie były to dzieła sztuki, ale zdobyłyśmy doświadczenie oraz zapał do dawania z siebie wszystkiego, niezależnie od posiadanych środków.
Przykład i słowa naszych sióstr otworzyły nas na nadzieję na przyszłość, w której będziemy w stanie zaspokoić nasze potrzeby i wykorzystać nasze talenty w służbie Kościołowi. Często powtarzanym charyzmatycznym hasłem Załozyciela było: „Być żywymi i aktywnymi członkami Kościoła”. „Mało” zawsze znaczyło dla nas „dużo”, ponieważ wymagało od nas „wszystkiego”. Troska o piękno musiała przenikać wszystko: sposób, w jaki dbałyśmy o dom, nakrywałyśmy do stołu, układałyśmy kwiaty itd. Moje świadectwo jest proste: to przeniknęło moje życie jako Uczennicy i sprawiło, że marzę o coraz lepszym pełnieniu apostolstwa, które określa to, kim jesteśmy i dlaczego tworzymy.
Wierzę, że mamy przed sobą piękną przyszłość, jeśli wiemy, jak wykorzystać środki, którymi dysponujemy. Widzę jednak również niebezpieczeństwo korzystania z „gotowców” i zadowolenia się kopiowaniem, bez rozwijania zdolności twórczych i refleksji teologicznej, tak potrzebnej do zaoferowania tego, co solidne, godne i zdolne do głoszenia najwyższego piękna Trójjedynego Boga, objawiającego się w jedności i komunii.
S. M. Laíde Inêz Sonda