Siostra Maria Serafina Contreras Zavala
Siostra Serafina należy do pierwszej grupy sióstr misjonarek, które przybyły, aby położyć fundamenty naszej Delegatury w Wenezueli. Miała zaledwie dwadzieścia dwa lata i rok profesji, kiedy została poproszona o zaangażowanie się w ten Boży projekt. Jak mówi nasz drogi ks. Alberione: “Ten dar, zapoczątkowany w postulacie, wzrasta w nowicjacie, rozkwita w profesji czasowej, a dopełnia się w profesji wieczystej” (APD 1947,59).
Sama opowiada: “Przyjechałam do Caracas z Meksyku w listopadzie 1966 roku. Wynajęty dom, w którym mieszkaliśmy, nazywał się “El Gavilán”. Czułam zarówno entuzjazm, jak i obawę, bo było to moje pierwsze doświadczenie jako zakonnicy, ale z ufnością nie we własne siły, ale pomoc Boskiego Mistrza, poszłam dalej.
Przełożoną wspólnoty była Matka Redenta. Było nas niewiele. Pamiętam niektóre imiona sióstr kolumbijskich: Rosita, Juanita, Josefa, Marcela – ta ostatnia była wychowawczynią grupy aspirantek. Wkrótce potem przeniosłyśmy się do El Hatillo, na kawałek ziemi, który był naszą własnością.
Niedługo potem, w 1967 roku, z Rzymu przybyła pierwsza grupa sześciu sióstr wenezuelskich, m. in: s. M. Luigina, s. M. Lucia, s. M. Inmaculatina, s. M. Rosangela. Wtedy przeżyłam pierwsze w moim życiu silne trzęsienie ziemi. Kolonia Los Palos Grandes została całkowicie zniszczona. To wydarzenie było dla mnie zaproszeniem, aby być przygotowanym na spotkanie z Panem w każdej chwili i odzyskać zaufanie do samego Boskiego Mistrza. W tamtych czasach s. M. Blanca Sepulveda (Kolumbijka) przybyła z Rzymu, aby objąć kierownictwo nad grupą sióstr juniorystek, do której należałam. S. M. Santina (Włoszka) przybyła kilka dni po mnie.
W maju 1968 roku przybyła Matka Lucia Ricci, przełożona generalna, wraz ze swoją wikarią, Matką Teklą Molino. Było wtedy dwanaście aspirantek, jedną z nich była Leodina Villareal, obecnie S. M. Leticia. W tym samym roku zaczęłam prowadzić samochód, co uważam za misję, którą do dziś realizuję z wielką przyjemnością. W ogrodzie zasiałam trawę, co pozwoliło nam się relaksować. Cóż, robiłam po trochu wszystkiego. Doświadczyłam cierpienia, gdy przeżywałam przeniesienie Matki Redenty i Matki Blanki do Kolumbii; ale nie tylko, także odejście ze Zgromadzenia pięciu sióstr z Wenezueli, które były moimi towarzyszkami w czasach junioratu.
Wszystko to, nie ma wątpliwości, oczyszczało mnie i sprawiało, że wzrastałam, aby coraz bardziej umacniać się w powołaniu. Matka Redenta miała silny charakter, była też osobą bardzo uczciwą i szczerą. Mówiła prawdę i formowała mnie w wolności. Matka Virginia również była bardzo wymagająca, ale nauczyłam się od niej dojrzewać i widzieć rzeczy w pozytywny sposób, nawet jeśli nie było łatwo je wtedy odkryć. Wychodziłyśmy codziennie aby rozprowadzać książki, to było bardzo trudne zadanie. Robiłyśmy to jednak z wiarą.
Bardzo cenię sobie czas spędzony w Wenezueli i uważam go jako wielki skarb, za który dziękuję Bogu i każdej z Sióstr, które spotkałam, gdziekolwiek teraz są. Mój powrót do Meksyku nastąpił w 1970 roku, aby przygotować się do profesji wieczystej.
Charyzmatyczne zdanie naszego założyciela, ks. Alberionego, które bardzo mnie naznaczyło, brzmi: “Dzieła Boże są dokonywane przez ludzi Bożych”.
Obecnie s. M. Serafina stanowi część wspólnoty sióstr Uczennic Boskiego Mistrza w Guadalajara w Meksyku.