S. M. Immacolata Tresham
Konstancja, pieszczotliwie nazywana Connie, urodziła się 3 listopada 1934 roku w Allahabadzie, w stanie Uttar Pradesh w Indiach. Allahabad lub Prayagraj (stara nazwa) to miasto u zbiegu rzek Ganges, Yamuna i Sarasvati, znane ze znaczenia religii hinduistycznej.
Stare miasto jest bogate w wielkie mitologiczne dziedzictwo hinduskich Wed (tj. starożytnych świętych tekstów ludów aryjskich, które najechały północne Indie około XX wieku p.n.e, dając początek hinduizmowi) i Imperium Gupta (jedno z największych imperiów politycznych i militarnych starożytnych Indii, które było rządzone przez dynastię Gupta w latach 240-550 n.e. i zajmowało większość północnych Indii, tj. dzisiejszy Pakistan Wschodni i część Bangladeszu). Istnieje również silna obecność islamu od czasów cesarza Mongołów Akbara i buddyjskie powiązania z imperiami Magadha i Mauryan. Kiedy przybyli tu Brytyjczycy, założyli kilka kolonii, instytucji edukacyjnych, sądów, szkół, kolegiów i klasztorów. Zagraniczni misjonarze podróżowali do Allahabadu i okolic, aby pracować z uchodźcami i ludźmi dotkniętymi wojną, dlatego ośrodek stał się znany jako siedziba edukacji i miasto świątyń wraz ze słynnym filarem Aśoki, który stanowi ważny zabytek typowej lokalnej architektury wykazującej cechy polityki Mauryana (268-232 pne).
Rodzice Connie nie byli rdzennymi mieszkańcami Indii. Jej matka Mary Blossom była pochodzenia irlandzkiego, podczas gdy jej ojciec Richard Tresham miał korzenie angielskie. Connie miała jeszcze dwie młodsze siostry, Cynthię i Sheilę. Matka zmarła przy narodzinach najmłodszej siostry i od tego momentu dziewczynki były pod opieką niani. Utrata matki w każdym wieku jest traumatycznym przeżyciem, to jak utrata części siebie, jedno z najtrudniejszych rozstań, jakich możemy doświadczyć! Miłość matki jest bezinteresowna, bezwarunkowa i nieskończona, i bez względu na to, jak dobrą nianię znajdziesz, nikt nigdy jej nie zastąpi. Connie, jako najstarsza z sióstr, odczuła to najbardziej i szukała pocieszenia i wskazówek, zwracając się do Maryi, Matki Jezusa i naszej Matki!
“Bo myśli moje nie są myślami waszymi ani wasze drogi moimi drogami” – Izajasz 55:8.
Ojciec Connie dbał aby jego córki dorastały w wierze, z dobrą moralnością i wykształceniem. Pan zadziałał w życiu rodziny poprzez obecność o. Alfonso Ferrero, kapłana paulisty, którego niania poznała w kościele; kiedy przedstawiła go rodzinie, o. Alfonso zaproponował, aby dziewczynki zostały powierzone siostrom kanosjankom w Allahabad, gdzie znajdowała się szkoła z internatem, a księża pauliści zwykli odprawiać Mszę Świętą. O. Alfons szybko zdał sobie sprawę z tego, że Konstancja miała silną pobożność eucharystyczną, dlatego postanowił przedstawić ją Siostrom Uczennicom Boskiego Mistrza, które przybyły do Indii w 1954 roku. Z radością i determinacją Konstancja dołączyła do naszego Zgromadzenia w Allahabadzie 24 stycznia 1955 r. wraz z Bernice Bouché, emigrantką z Birmy, która również dorastała u sióstr kanosjanek. Te dwie dziewczyny, jedna anglo-irlandzka, a druga birmańska, były pierwszymi Uczennicami Prowincji Hinduskiej.
Konstancja została wysłana do Rzymu na nowicjat i złożyła Pierwszą Profesję 25 marca 1958 r., otrzymując imię Siostra Maria Immacolata, na cześć Niepokalanej, co oznacza również czystość serca. Po pierwszej profesji przez pewien czas przebywała w Rzymie, a następnie wzięła udział w sześciomiesięcznym kursie obróbki ceramiki w Bolonii we Włoszech.
Po powrocie z Rzymu do Bombaju, gdzie przebywała w latach 1960-1971, zaangażowała się w sztukę sakralną i zaczęła produkować ceramiczne figurki przedstawiające Jezusa, Matkę Bożą i anioły, które były bardzo cenione przez wszystkich. Przez lata s. M. Immacolata była radną regionalną i przełożoną wspólnoty sióstr przy Towarzystwie św. Pawła w Bombaju w latach 1971-1973. Potem posłuszna przełożonym wróciła do Europy, aby od 1974 r. koordynować nową wspólnotą w Ballykeeran w Irlandii, a następnie w 1975 r. została poproszona o dołączenie do wspólnoty na Watykanie, gdzie pracowała u boku kardynała Jamesa Roberta Knoxa, znanej postaci na polu kościelnym, człowieka głębokiej modlitwy i wielkiej wiary, oddanego Eucharystii i Maryi Dziewicy, znanego również z wielkiej lojalności wobec papieża; był on prefektem Kongregacji Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów oraz przewodniczącym Papieskiej Rady ds. Rodziny.
Przez ostatnie 20 lat życia s. M. Immacolata spędzała większość czasu w domach Rodziny Świętego Pawła w Anglii i Irlandii, żyjąc swoją misją służby i modlitwy. W końcu grudnia 2003 r. została przeniesiona do wspólnoty w Athlone w Irlandii. Wyróżniała się powściągliwością, wypowiadała niewiele słów i nosiła ślady cierpienia doświadczonego w dzieciństwie, które ukształtowało jej życie w oddaniu siebie i całkowitej dyspozycyjności. W liście do jednej z naszych Matek Generalnych napisała: “Chętnie przyjmuję posłuszeństwo, dla mnie bycie w tym czy innym domu jest tym samym. Mam nadzieję, że będę w stanie zrobić wszystko, czego Pan ode mnie zażąda”. Jedną z jej ostatnich radości była możliwość uczestniczenia w beatyfikacji bł. Jakuba Alberionego, założyciela Rodziny Świętego Pawła, która odbyła się 27 kwietnia 2003 r. w Rzymie.
S. M. Immacolata z sympatią wspominała kardynała, z którym pracowała i pamiętała o nim w swoich modlitwach. Do końca służyła wszystkim z troską i współczuciem, pozostawiając nam świadectwo, że kiedy łączymy się z Boskim Mistrzem, łączymy się z tym aspektem nas samych, który jest bezwarunkowo kochający, opiekuńczy, współczujący i wyrozumiały.
Cierpiała na poważne problemy zdrowotne z powodu raka płuc, a gdy stan zdrowia się pogorszył, będąc w pełni świadoma swojej sytuacji, poprosiła o pochówek w Irlandii.
Boski Mistrz wezwał swoją uczennicę do siebie 16 marca 2004 r., w przeddzień Dnia Świętego Patryka, święta o szczególnym znaczeniu dla Irlandczyków, z którymi dzieliła ostatnie dni swojego życia.
“Któż poznał myśl Pańską? Kto był jego doradcą?” Rz 11:34.
Bóg, zgodnie ze swoim miłosiernym planem, wybrał tę łagodną anglo-irlandzką siostrę, aby ziarno jej powołania wykiełkowało w Indiach i przyniosło plon na całym świecie.